Yaprak Fırtınası / Gabriel Garcia MARQUEZ




Fotoğraf: Marquez'in bütün kitaplarında olduğu gibi bu kitapta da kişiler ve anlatımlar arasındaki geçişleri geriye dönmeden anlamak ve takip etmek oldukça zor.Kitapta yer ,zaman ve mekan hemen hemen bütün yazarın kitaplarında olduğu gibi aynı ve kişilerde genellikle bu aynılığın ve sürekliliğin bir parçası. Kitap, sakin bir köy iken, büyük bir muz şirketinin gelişi ile onlarca insan,eşya,gerekli gereksiz malzemenin rüzgarlı bir fırtına gibi akın ettiği bir büyük kasabaya dönüşen Macondo'da, ölen bir doktorun cenazesini evinden kaldırmak için orada bulunan bir baba,kız ve çocuğun geçmişe ve o ana dönük anılarının ve düşüncelerinin anlatımına dayanıyor.Yazarın anlatımı ile yaprak fırtınası ile büyüyen köyde, artık "ilk gelenler son gelenler olmuşlardır.İlk gelenler yabancı,yeni gelenler" olmuşlardır. Kitabın geneli,yazarın "Yüzyıllık Yalnızlık,Kırmızı Pazartesi ve Benim Hüzünlü Orospularım"adlı eserlerine göre, gerek kurgu gerekse dil ve anlatım zenginliği bakımından bence oldukça kuru ve yavan.Adı geçen kitapların ağzınızda bıraktığı, tatlı,mayhoş tat bu kitapta dilinizde paslı kekremsi bir tada dönüşüyor. Yine de kitapta yazarın önceki eserlerinde alışkın olduğumuz anlatım zenginliği,kelimelerle kurduğu zengin ve haz veren ilişkiler bu kitapta sınırlı da olsa mevcut. Bu açıdan yazar bu kitapta oldukça ketum davranmış sayılabilir. Mesela kasabaya gelen doktorun ağzını tanımlarken kurduğu, " Dudak diye bir şey yoktu,yalnızca ağzının yerinde sanki doğuştan olmayan,sonradan kesilen ve müthiş bir bıçağın açtığı enlemesine bir yarık vardı." cümlesi,yine " inanın bana Albay, ben tanrıtanımaz değilim.Tanrı var diye düşündüğümde ,aynı yok diye düşündüğüm gibi rahatsız oluyorum.Bu yüzden hiç aklıma getirmiyorum onu" cümlesi,yine "Ağustos gecelerini anımsadım,o güzelim sessizliğin içinde yalnızca,yağlanmamış paslı ekseni çevresinde dönen dünyanın çıkardığı bin yıllık ses duyulurdu." cümlesi ile yazarın zengin anlatım gücüne tekrar şahit oluyoruz. 16/04/2013 Salı 16,38Marquez'in bütün kitaplarında olduğu gibi bu kitapta da kişiler ve anlatımlar arasındaki geçişleri geriye dönmeden anlamak ve takip etmek oldukça zor.Kitapta yer ,zaman ve mekan hemen hemen bütün yazarın kitaplarında olduğu gibi aynı ve kişilerde genellikle bu aynılığın ve sürekliliğin bir parçası.
Kitap, sakin bir köy iken, büyük bir muz şirketinin gelişi ile onlarca insan,eşya,gerekli gereksiz malzemenin rüzgarlı bir fırtına gibi akın ettiği bir büyük kasabaya dönüşen Macondo'da, ölen bir doktorun cenazesini evinden kaldırmak için orada bulunan bir baba,kız ve çocuğun geçmişe ve o ana dönük anılarının ve düşüncelerinin anlatımına dayanıyor.Yazarın anlatımı ile yaprak fırtınası ile büyüyen köyde, artık "ilk gelenler son gelenler olmuşlardır.İlk gelenler yabancı,yeni gelenler" olmuşlardır.
Kitabın geneli,yazarın "Yüzyıllık Yalnızlık,Kırmızı Pazartesi ve Benim Hüzünlü Orospularım"adlı eserlerine göre, gerek kurgu gerekse dil ve anlatım zenginliği bakımından bence oldukça kuru ve yavan.Adı geçen kitapların ağzınızda bıraktığı, tatlı,mayhoş tat bu kitapta dilinizde paslı kekremsi bir tada dönüşüyor. Yine de kitapta yazarın önceki eserlerinde alışkın olduğumuz anlatım zenginliği,kelimelerle kurduğu zengin ve haz veren ilişkiler bu kitapta sınırlı da olsa mevcut. Bu açıdan yazar bu kitapta oldukça ketum davranmış sayılabilir.

Mesela kasabaya gelen doktorun ağzını tanımlarken kurduğu, " Dudak diye bir şey yoktu,yalnızca ağzının yerinde sanki doğuştan olmayan,sonradan kesilen ve müthiş bir bıçağın açtığı enlemesine bir yarık vardı." cümlesi,yine " inanın bana Albay, ben tanrıtanımaz değilim.Tanrı var diye düşündüğümde ,aynı yok diye düşündüğüm gibi rahatsız oluyorum.Bu yüzden hiç aklıma getirmiyorum onu" cümlesi,yine "Ağustos gecelerini anımsadım,o güzelim sessizliğin içinde yalnızca,yağlanmamış paslı ekseni çevresinde dönen dünyanın çıkardığı bin yıllık ses duyulurdu." cümlesi ile yazarın zengin anlatım gücüne tekrar şahit oluyoruz. Metrobüs (Çobançeşme) /İSTANBUL

16/04/2013
Salı 16,38

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

On İki Gezici Öykü / Gabriel Garcia MARQUEZ

Resim
On sekiz yıllık bir süre içerisinde, kimi gazete haberi, kimi de senaryo halinde olan ve  yazarın gördüğü bir rüyanın üzerinde bıraktığı etki üzerine öykü haline getirilen,  uzun bir yazın süreci sonucu oluşturulmuş  on iki öyküden oluşmuş bir kitapla karşı karşıyayız. Öyküler: -iyi yolculuklar sayın başkan -azize -uyuyan güzelin uçağı -kendimi rüya görmek için kiralıyorum -ben yalnızca telefon etmeye gelmiştim -ağustos korkuları -maria dos prazeres -zehirlenmiş on yedi ingiliz -poyraz -senora forbes'in mutlu yazı -ışık su gibidir -karda kan izlerin’ den oluşmaktadır.   En sevdiklerim “maria dos prazeres”,   " ben yalnızca telefon etmeye gelmiştim” , “azize” ve “iyi yolculuklar sayın başkan” olarak sıralayabilirim. Özellikle   “ışık su gibidir” öyküsünü hiç sevmediğimi söyleyebilirim. Azize’ de;  bir baraj inşaatı sebebi ile köy mezarlığının taşınması gerekmektedir.  Köy mezarlığında defnedilmiş karısı ve kızının mezarları
Devamı

Hemşinli Yüzyılı

Resim
Hopa’nın sosyolojisi büyük oranda değişti. Hemşinlilerin köylerden şehre akışı ile gerçekleşen bu değişimin siyasi, ekonomik, toplumsal sonuçları oldu,   olmaya da devam edecek. Yurttaş-siyaset ilişkisinin katılım, etkileşim, denetim üzerinden inşa edilmediği, ‘yetkinlik, olgunluk, donanım’ gibi hasletlerin göz ardı edildiği, ilişkinin sadece ‘oy verme’ ritüeline indirgenmiş halinin bir sonucu olarak seçmeni sadece oy verme hakkına sahip ‘kelle’ olarak değerlendirilmesi değişimin ilk olarak kendini siyasi alanda göstermesine sebep olur. Son yıllarda özellikle yerel seçimlerde Hemşinlilerin hiç olmadığı kadar öne çıkması, deyim yerindeyse Hemşinlinin ‘pazarına nur yağmasının’ sebebi budur. Elbette siyaseten belirleyici olmanın yanı sıra ekonomik yaşamda da görünür olmaya başlamak Hemşinlilerin gönlünü okşamaktadır.   Ancak hızlı değişimlerin geride bıraktığı enkaz, tortu, çer-çöp de Hemşinlilerin diğer bir gerçekliği olacaktır. Bu gerçeklik Hemşinlilerin ve Hemşinli kültürünün yozla
Devamı

Milena'ya Mektuplar / FRANZ KAFKA

Resim
Hikayeyi  farklı anlatılarda olsa da hepimiz biliriz. Ülkesinde halkı  ile mutlu yaşayan bir kral, yeni yapılan çeşmeden su içen halkının delirdiğini fark eder. Uyarıları karşısında halkı onu deli olmakla itham eder. Kral sonunda çeşmeden su içmeyen tek kendisinin kaldığını görerek, onca delinin arasında  kimse ile anlaşamaz, krallığını yönetemez hale gelir. Delilerin ülkesinde ben akıllıyım diyerek ülkesini yönetemeyeceğini anlayan kral fikirlerinden,hislerinden vazgeçerek, onlar için savaşmayarak çeşmeden kana kana su içer ve deliler ülkesinin “normalleri” arasına katılır. Tuhaf bir adamdır Kafka.  Aslında tuhaf olan biziz. Aynı çeşmenin suyunu içip toptan delirdiğimiz için içmeyen herkesi tuhaflıkla ithaf ederiz. İlle de onun da o malum çeşmenin suyunu içip aramıza katılmasını isteriz. Aslında Kafka o malum çeşmenin suyunu içmemek için inatla savaşan, hırpalanan, yaralanan, yaralarını onamasını bilmeyen, belki de onamak istemeyen, kendi içine akan ete kemiğe bürünmüş bir
Devamı