Dünya Bize "Emanet"...Şimdilik.
Ah yaşam! Sen ne menem bir şeysin. Daha yaşama adım atar atmaz ağlattığın âdemoğlunu, yaşamdan çekip kopardığında ardından ağlatacak halde, bir başına karanlık bir çukurun içinde kendi haline bırakırsın. O kadar kötüsün ki; doğduğunda üzerine giydirdiğin o mimikleri, kişiliği, tarzı, huyu, edayı, bilinci; özetle ruh denilen o cismani bedene canlılık veren bütün izleri bir kalemde silip attığında; âdemoğlu, bedeni örten ipek gecelik bedenden sıyrıldığındaki gibi çıplak ve savunmasız kalır. Daha yaşama doğru ilk adımı attığında yazgısı olan bu çıplak gerçekliği tiz bir ağlama sesi ve bir dolu nefes ile üzerine giyen bu çaresiz ademden, verdiğin emaneti son bir nefesle üzerinden çekip geri alırken; o garip, çaresiz ademoğluna kendi akıbeti üzerine ağlama fırsatı bile vermeyip; o işi sıla-i rahime ihale ederek geçiştirirsin. Zavallı sıla-i rahim, bedeninden çekip kopardığın o cana mı ağlasın yoksa belirsiz bir zamanda her an kendi karşısına da çıkacak olan belirli sona mı? Akıbet, h